Icons of Passion
Icons of Passion
Poëzietraject
november, december 2012 en januari 2013
De Gentse rosse buurt rond de Pieter Vanderdoncktdoorgang heeft vele gezichten. Contrasten liggen er voor het grijpen: stijlvolle zaken, architecturaal erfgoed, kunstgalerijen, bars, kroegen, bordelen, … Ook de mensenmix is legio en ongemeen boeiend. De buurt is niet enkel inspirerend maar ook een platform om gedichten te tonen. Zo ontstond een traject langs verschillende zaken waar gedichten en foto’s van Sabine Martens rond de thema’s verlangen en vernietiging te lezen en te zien zijn. De inspiratie voor de gedichten resulteerde in twee cycli onder de titels “Woorden van Verlangen” en “Woorden van Vernietiging”. Deze twee gedichtenreeksen worden vooraf gegaan door een proloog en door het lange gedicht “Ballade van de dode dichter”.
De drang ontstond om niet enkel te publiceren in de gewone betekenis, maar het werk voor de voeten van het publiek te gooien. De aanleiding hiertoe werd gevormd door de samenwerking met Erdward Hostyn, zaakvoerder van conceptbar Ycono op de hoek van de Brabantdam en de Pieter Vanderdoncktdoorgang. In deze bar hangen de meeste werken, die uiteindelijk een combinatie werden van de gedichten en foto’s, samengebracht op één drager. Zo ontstond het traject dat eigenlijk start in de hal van restaurant Faim Fatale in de Zuidstationstraat. Dan kan de bezoeker verder wandelen door de Pieter Vanderdoncktdoorgang tot bar Ycono. Reeds in de vitrines in de doorgang zijn er werken zichtbaar. Het merendeel van de opnames voor de begeleidende foto's is gemaakt in het Glazen Straatje. De bezoeker wandelt aan de locaties voorbij die dan op de foto’s kunnen herontdekt worden.
De publicatie “A Dead Poet’s Searching Soul Never Rests” (Sabine Martens) bundelt alle gedichten en de beste foto’s.
De drang ontstond om niet enkel te publiceren in de gewone betekenis, maar het werk voor de voeten van het publiek te gooien. De aanleiding hiertoe werd gevormd door de samenwerking met Erdward Hostyn, zaakvoerder van conceptbar Ycono op de hoek van de Brabantdam en de Pieter Vanderdoncktdoorgang. In deze bar hangen de meeste werken, die uiteindelijk een combinatie werden van de gedichten en foto’s, samengebracht op één drager. Zo ontstond het traject dat eigenlijk start in de hal van restaurant Faim Fatale in de Zuidstationstraat. Dan kan de bezoeker verder wandelen door de Pieter Vanderdoncktdoorgang tot bar Ycono. Reeds in de vitrines in de doorgang zijn er werken zichtbaar. Het merendeel van de opnames voor de begeleidende foto's is gemaakt in het Glazen Straatje. De bezoeker wandelt aan de locaties voorbij die dan op de foto’s kunnen herontdekt worden.
De publicatie “A Dead Poet’s Searching Soul Never Rests” (Sabine Martens) bundelt alle gedichten en de beste foto’s.
De auteur over de dichtbundel A Dead Poet's Searching Soul Never Rests
We zijn wie we zijn - daar is geen ontkomen aan. Soms dwingt het leven je in een bepaalde richting; ben je verplicht een weg te volgen om louter te overleven. Soms maak je keuzes omdat een karaktertrek van jezelf je in die richting stuurt. Maar op een gegeven moment borrelt de essentie van je eigenheid op en dan kan je niets tegenhouden. Het valt te vergelijken met een grote pot etensresten die maanden hebben staan gisten tot het deksel van de pot knalt en alles in het rond vliegt.
Zo is het met alle creatieve geesten, denk ik. Je kan meegaan in de dagelijkse realiteit uit economisch perspectief maar dan is er nauwelijks tijd of ruimte om te creëren. Dan is er geen stille eenzaamheid die de kamer vormt waarin je gedachten thuis zijn en tot nieuwe formen kunnen komen. Je kan kiezen voor een zeker bestaan omdat je voeten wortels nodig hebben maar dan is het moeilijk om te lopen naar plekken die je vervoeren en ontroeren.
De zoektocht naar evenwicht is geen gemakkelijk pad en die weg loopt af en toe dood. Steeds opnieuw omkeren is vermoeiend maar ook nodig want ergens is er wel een spoor dat voert naar essentie.
Voor mij is het niet anders. Woorden weven tot iets wat mij uniek maakt, is mijn lot. Lang geleden kende ik de onbedwingbare drang om te "maken". Ik kon publiceren en erkend worden al bleef het genot van het creatieve moment het grootst en niet te evenaren.
Ondertussen liep ik op vele wegen - de ene moeilijk begaanbaar, de andere glad of opgebroken. Ik heb het gevoel dat ik liep zoals ik moest lopen, met een interne, biologische en psychologische klok als gps, om uit te komen bij mijn oorsprong, bij datgene wat mij "mij" maakt en zo maak ik mezelf. Ik kan niet anders, dit is mijn bestaan.
Ik ben een verrezen "dode" dichter.
We zijn wie we zijn - daar is geen ontkomen aan. Soms dwingt het leven je in een bepaalde richting; ben je verplicht een weg te volgen om louter te overleven. Soms maak je keuzes omdat een karaktertrek van jezelf je in die richting stuurt. Maar op een gegeven moment borrelt de essentie van je eigenheid op en dan kan je niets tegenhouden. Het valt te vergelijken met een grote pot etensresten die maanden hebben staan gisten tot het deksel van de pot knalt en alles in het rond vliegt.
Zo is het met alle creatieve geesten, denk ik. Je kan meegaan in de dagelijkse realiteit uit economisch perspectief maar dan is er nauwelijks tijd of ruimte om te creëren. Dan is er geen stille eenzaamheid die de kamer vormt waarin je gedachten thuis zijn en tot nieuwe formen kunnen komen. Je kan kiezen voor een zeker bestaan omdat je voeten wortels nodig hebben maar dan is het moeilijk om te lopen naar plekken die je vervoeren en ontroeren.
De zoektocht naar evenwicht is geen gemakkelijk pad en die weg loopt af en toe dood. Steeds opnieuw omkeren is vermoeiend maar ook nodig want ergens is er wel een spoor dat voert naar essentie.
Voor mij is het niet anders. Woorden weven tot iets wat mij uniek maakt, is mijn lot. Lang geleden kende ik de onbedwingbare drang om te "maken". Ik kon publiceren en erkend worden al bleef het genot van het creatieve moment het grootst en niet te evenaren.
Ondertussen liep ik op vele wegen - de ene moeilijk begaanbaar, de andere glad of opgebroken. Ik heb het gevoel dat ik liep zoals ik moest lopen, met een interne, biologische en psychologische klok als gps, om uit te komen bij mijn oorsprong, bij datgene wat mij "mij" maakt en zo maak ik mezelf. Ik kan niet anders, dit is mijn bestaan.
Ik ben een verrezen "dode" dichter.
